week 1: getting lost to find new roads

Hee halloooo daar mijn lieve lezer wie je ook mag zijn! welkom bij mijn eerste ( veel te lange) verslag van mijn verblijf in Indonesië so far! Ik ben onderhand alweer 2 weken weg van ons heerlijke koude kikkerland ( oke heerlijk koud is a bit too much, maar toch,<3) dus de hoogste tijd voor een update!:) voor de mensen die te weinig tijd hebben of geen zin hebben om alles te lezen, wat ik goed snap, hier onder de samenvatting:

samenvatting:
" het gaat goed. Alles is leuk. Eerste lessen gehad. Verkeer is hectisch. Altijd 30 graden. Veel shopping malls. Leuke internationale studenten. Tijd vliegt."
--- Einde bericht---

Voor de mensen die wat juicy details willen horen van mijn belevenissen, scroll lekker naar beneden zou ik zeggen :)

woensdag 10 februari - The day.
TODAY WAS THE DAY! Vandaag was de dag waar ik zo erg naar uit keek. Al je beslissingen van het afgelopen half jaar zijn op dat moment van vertrek gebaseerd, maar ergens keek ik er ook stiekem tegenop om alles hier achter te laten, en dan bedoel ik vooral de mensen waarmee je vaak graag bent. Tot dusver had ik nog niet echt het realisatie momentje gehad dat ik echt weg ging. wel 23 keer per dag kreeg ik de vraag naar mijn hoofd geslingerd of ik al zenuwachtig was om te gaan, mijn antwoord? Nouuu, neuhhh nog niet echt. Overall zag ik het redelijk nuchter en dat het maar tijdelijk was, ook al had ik ook zeker af en toe mijn zwak momentje, maar he! Laten we vooral dingen blijven ontdekken en uitproberen niet waar? en het is niet dat ik voor altijd weg ben, ik kom na 5/6 maanden gewoon weer terug :) And besides, ik had wel weer zin in een nieuwe uitdaging.

na de laatste dingen in mijn backpack gepropt te hebben, ging ik nog even voor de laatste keer langs oma, lekker met de honden knuffelen en genieten van de laatste kopjes thee met de familie en Tom aan de eet tafel. Tijdens die kopjes thee drong het toch wel een beetje tot me door; man man man wat ga ik sommige dingen missen! Mijn lieve familie, Tom, Bastet, reBelles, mijn Epe Chicks, The White House en niet te vergeten: kaas. Ja dames en heren, kaas! Dat wordt nog een helse overlevingstocht in het land waar ze gele plastic smurrie zonder smaak kaas noemen :(

Maar goed, eenmaal alles in de auto reden we naar schiphol, en daar was dan toch echt het moment van afscheid... gelukkig niet van iedereen want papa en mama gingen met me mee naar Jakarta dus dat maakte nog al een verschil. Eerst van mijn broer Stan, toen van Liesbeth, het zusje van Tom die zo lief was om mee te gaan, en toen van mijn clown, mijn aap, mijn gekke idioot heerlijke vriend. Mehhhh [ zie nu zo'n huilerige scene van een film voor je] Ik bespaar jullie de drama, het enige wat ik kan vertellen is dat de waterproof mascara van Catrice echt top is :D Na een laatste keer zwaaien achter de douane was daar het moment van de laatste paar tranen wat werd gevolg door een " get your shit together" attitude. Wat hielp! Tot dat een vrouw achter de balie zei waarom ik huilde -.- Ja hoor daar gingen de sluizen weer open. Wat denk je zelf? dat ik hier bij de douane sta te huilen omdat ik mijn veters niet kan strikken? Nee mevrouw, nee. Oke oke ik moet niet gemeen gaan doen want ze bedoelde het wel heel lief.

Na de laatste paar berichtjes van alle lieve mensen om mij heen ( thanks again guys, LOVEEEE) was het tijd om te boarden en een welverdiende schoonheids slaapje te pakken, want jemig de pemig, die had ik nodig.

donderdag 11 februari, vrijdag 12 februari - Kuala Lumpur
we gingen niet rechtstreek naar jakarta :) eerst had ik nog 2 daagjes quality time met de oude lui (AKA papa en mama) voordat ik ook van hen afscheid moest gaan nemen. nadat we gebroken aankwamen in het hotel besloten we om daar te blijven eten en een beetje aan het zwembad te gaan chillen. Daar leerde ik al snel mijn eerste levens les:
LES 1: cover yourself when going to the pool. You will be stared at.
Het gaat er hier niet aan toe zoals in Nederland aan het strand en het zwembad. Elke doorsnee Nederlander rent, springt, zwemt, loopt, eet en slaapt zonder schaamte gewoon in bikini. Na ahhhhh niet hier. Ik ben al veel vaker in het verre oosten op vakantie geweest maar dit was voor het eerst dat ik vrouwen zag in Boerkini. Ik word al ongemakkelijk als ik er naar kijk aangezien ik gewoon in mijn bikini ernaast lig. Het trok dan ook wat aandacht dat ik zo wit was. Jaaaa mensen ik weet dat ik albino wit ben! Ik kan er niks aan doen. Sorry. Zet uw zonnebril maar gewoon op dan valt het mee.

Na 2 uur bij het zwembad gelegen te hebben komen we gelijk bij les 2: DOE ALTIJD ZONNEBRAND OP EN VAL NIET IN SLAAP! Ookal ga je maar 10 minuten hier in de zon zitten, je verbrand levend. het resultaat van dit 2 uur durende grapje? een knalrode Bodine voor 4 dagen. Ik denk oprecht dat menige kreeft en stoplicht jaloers op me waren. Na heel wat aftersun en vel lagen later ( het sneeuwde dus ook bij mij in Jakarta, alleen dan velletjes) kan ik nu wel zeggen dat ik al redelijk bruin ben :) (lees: huidskleur voor Bodine).

na nog wat marktjes bezocht te hebben besloten we een massage te doen. Aangezien ik zo verbrand was, dacht ik dat een full body oil massage me wel goed zou doen. Nou het was bijna iets teveel van het goede... les 3: Het blijkt dus dat in maleisië een full body massage ook ECHT een full body massage was. Nadat ik braaf met mijn buik op tafel ging liggen met een raar oma onderbroekje aan met een handdoek erover heen ( for the record, dat broekje kreeg ik daar!!!), klopte het vrouwtje braaf op de deur of ze binnen mocht komen.
eenmaal binnen duurde het nog geen 2 minuten of mijn oma onderbroekje werd voor de helft naar beneden getrokken om ook mijn billen te masseren... Ik denk dat ik me nog nooit zo awkward heb gevoeld. Nadat ik mezelf overtuigd had dat het zo hoort, en dat het alleen maar een lief oud vrouwtje was, pakte ik mijn moed bij elkaar om geen spier te verrekken en ook vooral niet in de lach te schieten.

Afijn, na een fijne massage, had de vrouw al haar moed verzameld om mij een vraag te stellen in het engels. Het luidde als volgt: ho ol ar yu? Na een paar wenkbrauw fronzen begreep ik dat ze graag mijn leeftijd wilde weten. Na mijn antwoord " I am 21 years old" keer ze me zo verbaasd aan alsof haar grootste nachtmerrie was uitgekomen. " I THOUGHT YOU WERE 15!" schreeuwde ze uit..... Ja mensen... 15.... I just hit rock bottom.

Na nog een dagje straatvoedsel, sightseeing, rond lopen, plassen op openbare toiletten waar je niet dood gevonden wil worden, was het alweer tijd om al mijn spullen in te pakken en te vliegen van Kuala Lumpur naar Jakarta. Nu ging het dan echt echt echt echt beginnen! Aangezien mama en ik via de touristen weg moesten lopen en papa via de bemannings route, liepen we gescheiden. Iets wat volgens de grond bemanning niet kon want we waren tenslotte 2 blonde dames ( lees: dom ), des al niettemin was het heel erg lief. We kregen een eigen begeleider die ons door het hele vliegveld heeft gezeuld, ons nog even geparkeerd had voor een uurtje bij de VIP vleugel, met gratis voedsel en drank OMG, waarna we toen tot aan de vliegtuig deuren werden afgezet. Hierdoor kom ik bij les 4: De mensen in kuala lumpur en in jakarta zijn heel erg aardig en behulpzaam. Ze willen letterlijk alles voor je doen!

Nadat we aan boord waren gestapt duurde het slechts een kleine 1,5 uur voordat we aankwamen in Jakarta. Met de landing konden mama en ik nog in de cockpit bij papa zitten om te zien hoe alles eruit ziet van boven, de plek waar ik de komende 5 maanden zou blijven, bizar. Nu was het aftellen wel begonnen aangezien ik stiekem ook wel erg gehecht ben aan mijn ouders. Toen ik al mijn spulletjes en prulletjes aan boord bij elkaar had geraapt, nog door de intercom " DANKJEWEL BEMANNING!" had geschreeuwd was het tijd voor de 2e afscheid, papa. Hij moest bij het vliegtuig blijven aangezien ze een paar uur later weer terug zouden vliegen naar Kuala Lumpur. De volgende dag ging hij weer heen en weer en zou mama weer mee terug gaan naar Kuala Lumpur en dan naar Amsterdam. Eenmaal van boord liep papa nog een klein stukje mee aangezien hij niet echt een potje kan gaan huilen terwijl hij zijn KLM apen pakkie aan heeft haha! Een paar traantjes, en lieve woordjes later liep ik met mama weg van die kleine grappige pipo die ik mijn vader noem. Naar om nog een afscheid te hebben, maar het hoort erbij en ik kom gewoon weer terug dacht ik :)

Volgende uitdaging: je weg vinden op Jakarta Airport. Man man man wat een gedoe but we survived! gelukkig is er een iBuddies systeem vanuit de BINUS University ( for the record, dat is de uni van Jakarta waaraan ik ga studeren). Het iBuddies systeem houdt in dat de ervaren Indonesische studenten de internationale studenten met allerlei zaken helpen van je telefoon tot aan de was toen tot aan leuke tripjes regelen. Echt super ideaal en de studenten zijn zo lief en behulpzaam! Mijn favoriet is Arin, super lieve meid die mega goed Engels kan en heeft me echt met zoveel geholpen. Als ik het kon verhef ik die meid in de adel, krijgt ze een lintje en een standbeeld van me.
Maar goed, er waren 8 iBuddies op het vliegveld met een busje om alle internationale studenten op te halen van het vliegveld ( hoe heerlijk is dat?). Mama en ik waren als eerst, daarna kwamen de 5 andere Nederlanders en 2 andere Duitsers aan. Stiekem vond ik het wel spannend want ik dacht dat ik de enige was die niemand kende, en zij hadden al samen gereisd. Gelukkig waren ze gelijk heel open en voelde me gelijk welkom, druk gemaakt om niks dus al die tijd....

Eenmaal compleet liepen we naar buiten om daar de volgende les te leren. Les 5: It is always hot in Jakarta. jeminee als een klap in je gezicht kwam de tropische vochtige hitte je tegemoet. Iets waar ik nu onderhand gewend aan ben maar ik zat als een zwetende otter vastgeplakt aan het bankje in de bus, een gordel was niet meer nodig.
Nu vind ik het gelukkig heerlijk :) Nooit een jas aan, altijd warm weer, onder de 26 graden begin ik al te rillen brrrrr. Dat word nog wat als ik weer terug naar Nederland kom.

Toen de buschauffeur ons met zijn beste Engels welkom heette, duurde het nog geen 10 seconden of hij gaf plankgas. Dat was van korte duur want binnen de kortste keren zaten we midden in de buik van de draak: Jakarta traffic. Gelukkig was het donker en kon ik niet zien wat er allemaal precies gebeurde, control freak dat ik ben....
na een klein uurtje kwamen we aan bij : BINUS Square Hall of Residence. Mijn campus waar ik met alle andere nationale en internationale studenten zou gaan wonen komende maanden. Mijn eerste indruk: WAUW. Schoon, mooi, netjes, glazen muren, glanzende zwarte vloer, schone (kleine) kamer, aardige mensen, EEN MEGA ZWEMBAD van minstens 40 meter lang erbij, wasserette, sportschool, alles wat je je maar kan wensen! Ik was helemaal in mijn nopjes!
mama bleef gezellig een nachtje logeren :) we vielen gelijk in coma na deze drukke dag om de volgende dag de nodige inkopen te doen.

na een lange nacht slapen in dezelfde positie ( ja ik ben nog steeds verbrand) waren we alweer aangekomen op zondag 14 februari, mijn eerste hele dag in Jakarta. Na wat gegeten te hebben in de cafetaria hier, want je overigens niet te vaak moet doen want ze frituren hier bijna alles, wat het tijd om te doen wat wij vrouwen goed kunnen: SHOPPEN! Maar dan wel shoppen in de categorie van beddengoed, wc papier, shampoo en eten hahaha!
Dat was trouwens nog een helse toch om een 1 persoons dekbed overtrek en hoeslaken en kussen sloop te fiksen, jeeminee! Ze doen het hier allemaal heel anders aangezien ze geen deken en een hoes hebben, maar meer een dik kleedje. Na heel wat handen en voeten uitleg en een lachje hier en een trimakasi daar hadden we dan eindelijk wat we zochten!

om even bij te komen van onze shop sessie gingen we maar even naar de Starbucks, heerlijk iets bekends. Wat me gelijk op viel in die mall is dat de mensen hier westerlingen wel heel erg bijzonder zijn. Veel mensen kijken naar je, en als je terug kijkt lachen ze terug, of ze vinden het te spannend en lopen snel door. De mensen met een beetje lef durven te zeggen: Hello Miss! En de echte Dare-Devils onder hen durven te vragen of je met ze op de foto wilt. Maar dat gebeurde in deze wijk nog niet zo heel veel gelukkig.
Maar goed, waar was ik? Ohja, starbucks. Mama had een cappuccino besteld, en toen we een maal zaten, kwam er een mannetje zachtjes naar ons toe geschuifeld met een gebogen onderdanige houding, alsof hij tegen ons moest zeggen dat de 3e wereld oorlog was begonnen. Het bleek echter niks minder waar: DE CAPPUCCINO MELK WAS OP! en voelde zich heel erg schuldig. Mama zat ondertussen hard te lachen dat het echt geen probleem was en dat thee ook prima was. Ik heb de man nog nooit zo gelukkig gezien haha! Als dankjewel kregen we 2 coupons van de Starbucks omdat ze niet "aan onze verwachtingen" voldeden. Complete onzin, maar ontzettend lief.

Na een adje koffie en wat gestuiter later was het tijd om weer terug te gaan want mama moest alweer terug naar het vliegveld :( Mijn 3e en tevens laatste afscheid. Ergens was het fijn dat het stap gewijs ging met doei zeggen tegen iedereen, maar 3x zo'n moment hebben is eigenlijk ook niet prettig. Het was echt weer net zo'n verschikkelijke B film scene... Het regende, nog een laatste knuffel en toen stapte ze de taxi in. Miiiiii nog ff buiten blijven staan om mijn traantjes stiekem weg te deppen om vervolgens naar binnen te gaan naar de andere Nederlanders. En die hadden alles gezien... Fijn :(

En van emoties krijg je honger! we gingen naar een local restaurantje waar ik mijn eerste woordjes Indonesisch leerde van Arin ( de schat, is dat lintje ondertussen al gemaakt?). Het eten was heerlijk, maar toen de andere meiden een spin bij hun op de bank zagen lopen hebben ze gedurende de gehele maaltijd ongeveer op tafel gezeten van de angst haha! Er was dus ook nog wat live entertainment.

Nadat mijn buikje rond was, ging ik naar mijn kamer want we hadden alweer plannen gemaakt voor de volgende dag, en ik wilde nog even goed bijslapen. Toen ik eenmaal mijn hoofd op het kussen legde hoorde ik iets kraken. Gedachte nummer 1: oh nee! omg, er zou toch niet iets smerigs onder mijn kussen liggen? gedachte nummer 2: Zal ik maar mijn kussen optillen? Toen ik met mijn hand kranten papier voelde, wist ik het, een cadeautje van papa en mama. Super lieffff <3 een briefje op weer een koffie filter ( don't ask, mama doet dat altijd), mama's zonnebril die ik altijd leen, een zaklampje, een roze zakdoek met edelweisjes erop en een klein boekje met een foto'tje van hen twee. Zoooo lieffff.... Happy me.

en dat was mijn eerste halve week!!! lang he? binnen kort zal ik een verslagje schrijven over mijn 2e week hier, en vertrouw me, daar krijg ik nog veel meer lessen te leren haha! Iedereen thanks voor het lezen en sorry voor de nodige spelfouten ghehe

dikke kus van een ondertussen bruine bodine!!
xxxx

PS: ik heb ook wat foto's bijgevoegd om er ee nbeter beeld van te hebben!