week 13 + 14: Sulawesi en to do list stress!
Door: Bodine van Houten
Blijf op de hoogte en volg Bodine
14 Juni 2016 | Indonesië, Sulawesi Island
Ohhh mennnn ik loop achter met al met verslagen! Lees snel door over mijn avonturen op Sulawesi ☺
Zaterdag 30-04-2016
Om 2 uur sochtends ging al het wekkertje. Met wallen tot ongeveer op mijn knieën maar mijn glimlach tot aan mijn oren stapte we de taxi in om ons volgende tripje te maken: Sulawesi! We hadden hier al lang naar uit gekeken omdat het schijnbaar het paradijs moest zijn waar wij heen gingen: Togian islands ( als je je verveelt, ff googlen). Het is een groepje eilanden in het midden van Sulawesi wat enorm onbereikbaar is. En met onbereikbaar bedoel ik ook geen bereik en internet. Heerlijk! Ik had wel zin om even completely of the grid te zijn.
Na een vlucht van 3,5 uur kwamen we aan in Gorgontalo. We moesten wat uurtjes wachten op Naomi die uit Bali kwam, wat ons mooi de tijd gaf om van alles te regelen. Van de voren was het een ware hel om uit te vogelen wanneer de ferry vanuit welke haven op welke tijd en dagen naar Togian Islands zou gaan. Wonderbaarlijk stond er niks over die fucking ferry op het internet (zo afgelegen dus). Een van de meiden had ergens gezien dat de boot op zaterdag en woensdag aan de eind van de middag ging dus dat was onze enige houd vast. NATUURLIJK, was dat net niet zo! We kregen daar van de locals te horen dat de boot op vrijdag en op dinsdag gaat, kortom hij was net gisteravond vertrokken en aangezien het 12 uur duurt dat boot ritje, zat er niks anders op om met een ander plan te komen. Via een paar opdringerige taxi chauffeurs kregen we een man aan de telefoon die prive boten had en ons binnen 3,5 uur morgenochtend naar Togian Islands kon brengen. Veel te duur natuurlijk, maarja, Togian Islands was het doel van deze reis dus we moesten maar even door de zure appel heen bijten.
Toen dat eenmaal geregeld was, was het tijd om naar de haven te rijden waar we morgen vanuit zouden vertrekken. Mijn bloeddruk schiet nu alweer omhoog als ik aan die vervelende taxi mannetjes denk, man man man wat oneerlijk. Maar ik snap ze wel. Lang verhaal kort: ze hadden feitelijk een monopoly. Een eigen kartel opgericht omdat ze wisten dat wij een taxi nu nodig hadden, en er was geen andere service op het eiland wat ons naar de haven zou kunnen brengen. Kortom: zij hadden de machtpositie en konden elk bedrag vragen wat ze wilden: 500.000 rupiah ( 34€) . Nou ik kan je zeggen dat dat echt belachelijk hoog is voor indonesische begrippen. We hadden wel ergens gelezen dat het 3 uur rijden was en we waren met z’n 5en, maar ik vertikte het om mee te geven. Na 30 minuten onderhandelen stonden ze ons nog steeds uit te lachen en 500.000 te roepen. Ik overkookte zo wat. 350.000 was meer dan genoeg en ik zou echt niet meer betalen, gewoon, uit principe! Ondertussen werd Naomi al gek van mij dat ik maar niet op hield: “bo wat doe je nou moeilijk, laten we gewoon die taxi nemen en ik betaal dan wel jouw deel maar ik wil hier weg.” Ze had ook gelijk, maar ik had nog 1 laatste truc die ik wilde proberen.
“meiden,” zei ik “ ik ga nu net alsof doen dat ik een taxi heb geregeld via de telefoon en jullie moeten het toneelstukje gewoon even meespelen oke?” Het was een enorme bluf, maar ik kon het in ieder geval proberen toch?
Ik aan de telefoon zogenaamd:” Yes goodafternoon this is Bodine van Houten speaking. Yes I texted you earlier. Well that is just great! 400.000? Yes that is a bit high but okay. See you in 15 minutes!”
En hing zogenaamd de telefoon op en ging op het stoepje zitten. Ondertussen stonden 30 taximannen links van mij met grote ogen aan te kijken en raakte in paniek en stormde op me af. DAMES EN HEREN, HET HAD GEWERKT! Ik was zo blij met mijn master plannetje!
Taxi mannen: “ miss miss miss, I can drive you for a bit lower price! 450.000!”
Ik: “Well why should I do that? I now have got a driver for 400.000 and I tried to negotiate with you guys but you didn’t play the rules of the game, and now you lost. If you give me a better price than 400.000 I will come with you. You better hurry up! Because the man is here in 10 minutes and then I cannot cancel him anymore!”
Ze waren in uiterste stress en uiteindelijk kwam en een lief mannetje naar voren die het wel deed voor 350.000. Heerlijk.
Gerry ( de taxi man ) laadde ons in zijn auto en het bleek gelijk dat hij een passie had voor 2 dingen: Muziek en autorijden. We waren nog geen half uur onderweg toen hij aan ons vroeg: You like fast and the furious? I LIKE FAST AND THE FURIOUS! Ohhhh god dachten we, hebben we zo’n pipo aan de haak geslagen die denkt dat hij goed kan rijden maar feitelijk gewoon illegaal zijn rijbewijs heeft gekocht. Toen hij maar niet op hield met hard rijden omdat hij dacht dat we het leuk vonden begon ik maar te dreigen dat als hij nog langer zo ging rijden ik ging braken door de hele auto en hij het mocht opruimen. Toen hield hij op. Liza probeerde ondertussen zijn handen van de radio af te houden door het zelf te doen en hem duidelijk te maken dat hij zijn handen op het stuur moest houden hahaha! Na een rit van 6 uur (ja was veel langer dan verwacht) kwamen we aan bij ons hotelletje. Pfoe, helemaal vermoeid en snel slapen want morgen moesten we vroeg op.
Op deze vroege morgen hadden we nog iets bijzonders: Naomi was jarig! Met vals gezang kwamen we haar kamer binnen wat nog met dank werd afgenomen haha. Om 6 uur stond braaf de kapitein er. Het was een andere man dan de kerel die ik aan de telefoon had, want hij had een spoed geval waar hij naartoe moest.. uhmmmmhmmmmm. Ik geloofde er niks van. Maarja we hadden het geld al gegeven en we waren nu al zo dichtbij! We stapten op het mini bootje ( wat bij lange na geen speedboot was als beloofd) en er werd een mega harde motor aan geslingerd. Ik hoopte dat het tempo waarop hij ging alleen was om uit de haven te komen, maar nee, dit was zijn “high speed”. Oh mijn god hoe gaan we dit overleven? Om het nog erger te maken maakte het een verschrikkelijk hard geluid! PANG PANG PANG PANG PANG! Ik ben nog nooit zo blij geweest met oordoppen. Na een boot tocht van 7 uur!!!!!!! Kwamen we eindelijk aan bij Togian Islands. Al het gedoe van de afgelopen 2 dagen vaagde weg bij het zien van al het koraal, mega helder water, witte stranden en palmbomen. Het is het dichte wat ik ooit bij de hemel ben gekomen. Fantastisch!
Zoals ik al zei, is Togian Islands echt helemaal onbereikbaar. Geen internet, geen bereik, geen ATM, geen supermarkt, geen winkels en restaurant, beperkt stromend water, en 1 uur elektriciteit per dag om je camera of iets op te laden. Er waren op het eiland 3 soort van home stays. Wij besloten bij de eerste 2 mini hutjes te nemen. Het zag er primitief uit maar doable en het verschil met die andere 2 kan niet zo mega groot zijn. We dumpten onze spullen, bikini aan en in het water!!! Prachtig. We hadden deze middag ook gelijk wat andere gasten ontmoet en gesproken, echt heel easy en gezellig allemaal. Gekletst tot de zon onder ging en het tijd was om te gaan douchen voor het donker was en daarna te eten. Je lacht je trouwens slap om de prijzen hier, we betaalden 12€ per persoon per nacht inclusief ontbijt, lunch, diner en onbeperkt koffie, thee en water hahhaha! Het ene huisje had een eigen douche maar die deed het niet, en het huisje van Nadieh en mij had helemaal niks, dus wij moesten ons wassen met een emmer. Dat is opzich prima, want dat doen we wel vaker, maar de bak waar het water in zat waarmee we ons moesten wassen was helemaal bruin en viezig. Ik hoorde later dat dat komt omdat het water te lang stil heeft gelegen en er dan larven eitjes in worden gelegd. Bieeehhhhh. We konden ons beter gewoon in de oceaan wassen want dat water zag er veel frisser uit!
Toen ik klaar was en terug liep naar ons hutje, was het al donker. Ik deed het deurtje open en hoor gelijk iets groots weg schieten in de hoek waar onze spullen stonden…. Oh nee dacht ik… Ohhhh neeee….. Ik sprong gelijk weer naar buiten! Na 3 keer goed adem halen sprong ik weer naar binnen, deed de lamp aan en zat daar echt een mega grote rat op een balk aan het plafond die me recht aan keek! AAHHHHH BAH BAH BAH. Hij was zo groot! Het leek wel een kat! Na mijn kleine angst kreetje kwam er meteen iemand aan gerend wat er aan de hand was. Ik maakte de beste man duidelijk dat er een rat ter grote van mijn onderarm in onze spullen zat en dat ik daarvan een beetje schrok. “ ja jungle ratten zijn echt mega, die ga je nog wel vaker hier zien.” Tegen die tijd stond Nadieh ook weer naast me en nadat ze dat hoorde zei ze gelijk: “ooohhhh nee. Ik ga hier niet slapen. Echt niet.” Eerst moest ik lachen, maar ergens was ik het ook met haar eens. Ons hutje was namelijk zo primitief dat het dak er zeg maar op hing, en er dus een kier van wel 30 cm was boven ons hoofd waardoor alle ratten en insecten doorheen konden. Fijn is anders. Daarnaast kwamen we er achter dat onze klamboe last had van het gatenkaas-syndroom en ook weinig effect had. Tijdens het eten op plastic stoeltjes en onder een TL buis kwamen we met het plan om toch de andere 2 hostel achtige locaties beter te bekijken. De 3e “Kadidiri Paradise” was toch echt wel veel beter. Eigen WERKENDE douche en WC, een goede klamboe en alle gaten in het huisje waren afgedicht met gaas. Daarnaast was de openbare ruimte waar je zou eten ook veel beter en chiller met goede stoelen, tafels, en zitbankjes etc. En dat alles voor maar 3 euro meer. We tekenden ervoor. Na wat onderhandelen met de prijs en wat sorry’s ging de volksverhuizing over het strand van start haha.
Aangezien we met 5 personen waren wilden we niet 3 huisjes huren, maar 2, en dan 1 huisje met een extra matras. Naomi en esther gingen in een huisje en Nadieh, Liza en ik met z’n 3en in de andere. We kregen inderdaad een extra matras, maar toen bleek dat die dan gewoon op de grond lag zonder klamboe besloten we toch maar om met ons 3en in het 2 persoons bed te slapen met klamboe. Ik kan je vertellen dat dat nogal warm is zonder airco. Ik viel meteen als een blok in slaap wat werd verstoort na 1 uur omdat Liza en Nadieh keihard aan het krijsen waren omdat ze iets groots hoorden lopen in/naast/onder ons huisje. Het resultaat van deze avond? Bodine moest er continu uit om alles te checken en deuren te blokkeren met stenen. Hahahaha!
Maandag 02-05-2016
Vandaag gingen we heeeel veel zien van al het moois op Togian Islands. Samen met een stel die we gister ontmoet hadden gingen we een tour doen van een hele dag om al het moois de bewonderen.
Om het allemaal kort te houden :
1: Karina beach → witte strand, koraal, zon, palmbomen, adembenemend!
2: Jellyfish lake → echt super gaaf! Zwemmen in een groot meer met allemaal kleine kwalletjes die niet prikken.
3: California reef → heeft titel van 1 van de mooiste duikplekken op aarde, en ik snap waarom! Zoveel bijzondere tropische vissen zie je daar die je normaal op national geographic ziet!
4: Water Gypsy’s → is een hele bijzondere gemeenschap en levensstijl. Wonen in huisjes op palen in de zee en hebben sinds 5 jaar een mega brug naar een eilandje waar de school is. Is het enige “Dorpje” van Togian Islands dus enorm back to basics.
5: naar nog 2 prachtige snorkel plekken waar je veel clownvissen in koraal kon zien en wilde dolfijnen gezien die naast ons bootje mee sprongen!
Kortom FANTASTISCH! Waren helemaal moe van alle indrukken. Na het avond eten de zonsondergang bekeken en veel diepe gesprekken gehad.
De volgende 2 dagen stonden vooral in het teken van: zonnen, zwemmen, snorkelen, lezen, oude verhalen ophalen en diepe gesprekken hebben. Dat vond ik echt heerlijk aan de onbereikbaarheid. Je praat letterlijk de hele dag door met elkaar en praat je ook over dingen waar je het anders niet zo snel over zou hebben. Ik ben heel erg blij dat ik met al deze meiden hier ben en heb leren kennen. Ook ben ik nog wezen duiken een uurtje prive, random, en ik hoefde niks te betalen want: ja ik vind je wel aardig! Hahaha!
Donderdag 05-05 was het tijd om weer naar vast land te gaan. Om 18:00 vertrok de ferry en het zou ongeveer 12 uur duren voor dat we weer in Gorgontalo waren. We hadden al van andere toeristen vernomen dat de boot echt voor de locals was en dat de lage prijs niet voor niks was, het was namelijk enorm vies. Op advies huurden we een kamertje met 4 bedden zo dat we niet tussen alle voeten van de andere passagiers op de grond hoefden te slapen. Eenmaal bij ons “hokje” aangekomen bleek het de cabin crew rest te zijn en werden hun eigendommen er nog net uit gehaald toen wij eraan kwamen. Nouuuuu het was weer een grap van de bovenste plank. De bedden waren in geen weken verschoond, het had idd zoals een beloofd een airco, maar die lekte wel op de 2 bedden eronder die ook waren doorgezakt. Toen we ook nog eens 4 van die mega kakkerlakken zagen lopen ( voor de vergelijking: zo groot als je handpalm) was ik er klaar mee en pakte ik mijn handdoek en sarong om vervolgens boven op het dek te slapen. Het duurde niet lang of de rest lag ook naast mij, gezellig. Ik moet zeggen dat ik nog fantastisch heb geslapen op het dek! Het enige minpuntje was dat ik snachts wakker werd van kriebel op mijn voet. Toen ik met mijn slaap ogen naar mijn voet keek was ik gelijk wakker, een kakkerlak was lekker op onderzoek uit gegaan op mijn voeten. Ieeeellllllll.
Om 6 uur sochtends kwamen we dan eindelijk aan! Ik vond het heerlijk zo zonder bereik en internet etc. Maar de laatste 2 dagen was ik wel gaan denken. Wat nou als er iets met oma is gebeurd? Of iets met een vriendin? Dan kunnen ze me nooit bereiken. Ik deed mijn telefoon aan en het resultaat van 6 dagen onbereikbaar zijn: 1300 berichten op whatsapp en 87 mails. Pfffff wat doen mensen toch op hun telefoon? Gelukkig was er niks ergs gebeurd dus ik kon met en gerust hart de dag beginnen. Op de boot had naomi een jongen ontmoet: Ibur. Hij moest ook naar Manado net als wij en hij als Indo kon een betere prijs fiksen. Hij zei dat wij bij de boot moesten blijven en zodra hij een chauffeur had geregeld kwam hij ons ophalen, want als ze 5 van die blanke zien gaan de prijs 2x zo hoog. Ik was sceptisch maar hij bleek de redder van de dag! Voor een top prijs had hij een taxi gefikst voor ons 6en.
Er werden 6 stukken bagage op een ingenieuze tetris methode in de kleine achterbak gepuzzeld. De chauffeur ging zitten en kon amper engels maar hij wist wel van doortrappen. Ik weet niet wat bewoners in Sulawesi hebben met The Fast and the Furious, maar ze zijn volgens mij allemaal groot fan. Na een uur op de weg en een beetje om ons heen kijken zei de chauffeur wat in het bahasa tegen Ibur. Er ontstond een klein heen en weer gesprek en toen wij vroegen wat er aan de hand was zei hij: De taxi chauffeur wilt dat we betalen voor de airco omdat dat ook benzine kost. JA HO EENS EVEN! We hebben van te voren een prijs afgesproken en dit was niet de deal! Zeg maar tegen die bami bal dat hij kan fluiten naar die centen en dat hij gewoon de airco aan moet laten. Dit klinkt heel heftig, maar ik kan uit ervaring spreken dat in een koekblik rijden met 7 personen zonder airco met 33 graden buiten in de volle zon geen pretje is. Dat was dus geen optie. Na wat boze blikken en engelse teksten ( waar hij toch niks van begreep) van ons zei hij dat hij de airco dan af en toe aan zou doen als het nodig was. Ondertussen had ik allang in mijn hoofd een plan klaar gemaakt hoe we in Manado zo snel mogelijk uit de auto konden springen en zonder betalen weg te lopen. Weer 3 uur verder hadden we het volgende obstakel, een lekke band. Fijn. Midden in een mini dorpje, midden op de weg in de brandende zon ging hij die band verwisselen ( super slim om dat daar te doen, maar ik dacht ik ga ‘m niet helpen…) terwijl de locals foto’s van ons gingen maken want die hadden nog nooit 5 blanke mensen gezien. Annoying. Na 10 minuten zwoegen zaten we weer in de auto met de bezwete taxi chauffeur die de airco vol aan deed. Zien jullie hier ook een grap liggen die ik zag? Vanuit de bitch seat ( AKA midden achterin) schoof ik wat naar voren en legde ik aan de beste man uit dat hij wel moest betalen voor die airco, want ja, dat kostte benzine, toch? Hahaha wij lagen met z’n allen strak maar de beste kerel kon er niet om lachen.
Hij had dus geen humor, maar een nog slechtere muziek smaak. Hij had voor muziek gezorgd voor de gehele rit. Nu denk je, goh wat leuk. Nee… Verkeerd. Niet leuk. Het was een USB stickje vol met de foute discohits van 6 jaar geleden wat steeds erger bleek te worden. Er werd op een gegeven moment Indonesische gejengel gedraaid en ik dacht dat het niet erger kon, maar toen er een ABC rap op kwam hadden we wel “rock-bottom” geraakt. Man man man. Desalniettemin hadden we tijdens deze ultra lange rit ons wel vermaakt met elkaar! Toen we Manado naderde wist Ibur wel een goede hotel die goedkoop, schoon en in het centrum was. Helemaal top! Zo’n lieve jongen <3 We opende de kamer deur en gelijk werden alle shampoos, body lotions, tanden borstels en deo’s tevoorschijn gehaald. Binnen 2 uur was de transformatie van de 5 meiden compleet, van stinkende vieze jungle mensen tot prinsesjes. Heerlijk.
We gingen naar beneden om uit eten te gaan en daar kwam Ibur opeens weer! ‘Ja, ik wilde checken of het nog steeds goed met jullie ging en hier is mijn nummer voor als jullie hulp nodig hebben. Dan kom ik gelijk vanaf de campus naar jullie toe om te helpen.’ DE SCHAT!
De laatste 2 dagen van ons tripje hebben we echt de westerling uitgehangen: uit eten, shopping, liza nog een pedicure, nog meer eten en toen was het alweer tijd om naar Jakarta te gaan ☹ miiiiii!
De hele zondag (08-05) heb ik met iedereen lopen skypen en verhalen verteld. Ook was het vandaag moederdag en ik had via Greetz een kaart met bloemen naar mama laten sturen. Precies toen we aan het skypen waren werd er aangebeld dus ik kon haar reactie ook nog zien! Heel leuk ☺ kon niet wachten om ze weer in het echt te zien….
Week 14
Letterlijkwaar, deze week heb ik 24/7 mijn to do lijst lopen afwerken en met studie bij, en vooruit gewerkt! Lange dagen en veel uren gemaakt met resultaat en een goed vooruitzicht: THAILAND! Tom en papa weer zien! Maar dat lees je in mijn volgende blog deze week ergens ;)
Xxxx Boooo
PS: over 26 dagen (9 juli) ben ik waarschijnlijk weer in ons mooie kikkerland en ik kan niet wachten om iedereen weer te zien en te spreken en dood te knuffelen <3
Zaterdag 30-04-2016
Om 2 uur sochtends ging al het wekkertje. Met wallen tot ongeveer op mijn knieën maar mijn glimlach tot aan mijn oren stapte we de taxi in om ons volgende tripje te maken: Sulawesi! We hadden hier al lang naar uit gekeken omdat het schijnbaar het paradijs moest zijn waar wij heen gingen: Togian islands ( als je je verveelt, ff googlen). Het is een groepje eilanden in het midden van Sulawesi wat enorm onbereikbaar is. En met onbereikbaar bedoel ik ook geen bereik en internet. Heerlijk! Ik had wel zin om even completely of the grid te zijn.
Na een vlucht van 3,5 uur kwamen we aan in Gorgontalo. We moesten wat uurtjes wachten op Naomi die uit Bali kwam, wat ons mooi de tijd gaf om van alles te regelen. Van de voren was het een ware hel om uit te vogelen wanneer de ferry vanuit welke haven op welke tijd en dagen naar Togian Islands zou gaan. Wonderbaarlijk stond er niks over die fucking ferry op het internet (zo afgelegen dus). Een van de meiden had ergens gezien dat de boot op zaterdag en woensdag aan de eind van de middag ging dus dat was onze enige houd vast. NATUURLIJK, was dat net niet zo! We kregen daar van de locals te horen dat de boot op vrijdag en op dinsdag gaat, kortom hij was net gisteravond vertrokken en aangezien het 12 uur duurt dat boot ritje, zat er niks anders op om met een ander plan te komen. Via een paar opdringerige taxi chauffeurs kregen we een man aan de telefoon die prive boten had en ons binnen 3,5 uur morgenochtend naar Togian Islands kon brengen. Veel te duur natuurlijk, maarja, Togian Islands was het doel van deze reis dus we moesten maar even door de zure appel heen bijten.
Toen dat eenmaal geregeld was, was het tijd om naar de haven te rijden waar we morgen vanuit zouden vertrekken. Mijn bloeddruk schiet nu alweer omhoog als ik aan die vervelende taxi mannetjes denk, man man man wat oneerlijk. Maar ik snap ze wel. Lang verhaal kort: ze hadden feitelijk een monopoly. Een eigen kartel opgericht omdat ze wisten dat wij een taxi nu nodig hadden, en er was geen andere service op het eiland wat ons naar de haven zou kunnen brengen. Kortom: zij hadden de machtpositie en konden elk bedrag vragen wat ze wilden: 500.000 rupiah ( 34€) . Nou ik kan je zeggen dat dat echt belachelijk hoog is voor indonesische begrippen. We hadden wel ergens gelezen dat het 3 uur rijden was en we waren met z’n 5en, maar ik vertikte het om mee te geven. Na 30 minuten onderhandelen stonden ze ons nog steeds uit te lachen en 500.000 te roepen. Ik overkookte zo wat. 350.000 was meer dan genoeg en ik zou echt niet meer betalen, gewoon, uit principe! Ondertussen werd Naomi al gek van mij dat ik maar niet op hield: “bo wat doe je nou moeilijk, laten we gewoon die taxi nemen en ik betaal dan wel jouw deel maar ik wil hier weg.” Ze had ook gelijk, maar ik had nog 1 laatste truc die ik wilde proberen.
“meiden,” zei ik “ ik ga nu net alsof doen dat ik een taxi heb geregeld via de telefoon en jullie moeten het toneelstukje gewoon even meespelen oke?” Het was een enorme bluf, maar ik kon het in ieder geval proberen toch?
Ik aan de telefoon zogenaamd:” Yes goodafternoon this is Bodine van Houten speaking. Yes I texted you earlier. Well that is just great! 400.000? Yes that is a bit high but okay. See you in 15 minutes!”
En hing zogenaamd de telefoon op en ging op het stoepje zitten. Ondertussen stonden 30 taximannen links van mij met grote ogen aan te kijken en raakte in paniek en stormde op me af. DAMES EN HEREN, HET HAD GEWERKT! Ik was zo blij met mijn master plannetje!
Taxi mannen: “ miss miss miss, I can drive you for a bit lower price! 450.000!”
Ik: “Well why should I do that? I now have got a driver for 400.000 and I tried to negotiate with you guys but you didn’t play the rules of the game, and now you lost. If you give me a better price than 400.000 I will come with you. You better hurry up! Because the man is here in 10 minutes and then I cannot cancel him anymore!”
Ze waren in uiterste stress en uiteindelijk kwam en een lief mannetje naar voren die het wel deed voor 350.000. Heerlijk.
Gerry ( de taxi man ) laadde ons in zijn auto en het bleek gelijk dat hij een passie had voor 2 dingen: Muziek en autorijden. We waren nog geen half uur onderweg toen hij aan ons vroeg: You like fast and the furious? I LIKE FAST AND THE FURIOUS! Ohhhh god dachten we, hebben we zo’n pipo aan de haak geslagen die denkt dat hij goed kan rijden maar feitelijk gewoon illegaal zijn rijbewijs heeft gekocht. Toen hij maar niet op hield met hard rijden omdat hij dacht dat we het leuk vonden begon ik maar te dreigen dat als hij nog langer zo ging rijden ik ging braken door de hele auto en hij het mocht opruimen. Toen hield hij op. Liza probeerde ondertussen zijn handen van de radio af te houden door het zelf te doen en hem duidelijk te maken dat hij zijn handen op het stuur moest houden hahaha! Na een rit van 6 uur (ja was veel langer dan verwacht) kwamen we aan bij ons hotelletje. Pfoe, helemaal vermoeid en snel slapen want morgen moesten we vroeg op.
Op deze vroege morgen hadden we nog iets bijzonders: Naomi was jarig! Met vals gezang kwamen we haar kamer binnen wat nog met dank werd afgenomen haha. Om 6 uur stond braaf de kapitein er. Het was een andere man dan de kerel die ik aan de telefoon had, want hij had een spoed geval waar hij naartoe moest.. uhmmmmhmmmmm. Ik geloofde er niks van. Maarja we hadden het geld al gegeven en we waren nu al zo dichtbij! We stapten op het mini bootje ( wat bij lange na geen speedboot was als beloofd) en er werd een mega harde motor aan geslingerd. Ik hoopte dat het tempo waarop hij ging alleen was om uit de haven te komen, maar nee, dit was zijn “high speed”. Oh mijn god hoe gaan we dit overleven? Om het nog erger te maken maakte het een verschrikkelijk hard geluid! PANG PANG PANG PANG PANG! Ik ben nog nooit zo blij geweest met oordoppen. Na een boot tocht van 7 uur!!!!!!! Kwamen we eindelijk aan bij Togian Islands. Al het gedoe van de afgelopen 2 dagen vaagde weg bij het zien van al het koraal, mega helder water, witte stranden en palmbomen. Het is het dichte wat ik ooit bij de hemel ben gekomen. Fantastisch!
Zoals ik al zei, is Togian Islands echt helemaal onbereikbaar. Geen internet, geen bereik, geen ATM, geen supermarkt, geen winkels en restaurant, beperkt stromend water, en 1 uur elektriciteit per dag om je camera of iets op te laden. Er waren op het eiland 3 soort van home stays. Wij besloten bij de eerste 2 mini hutjes te nemen. Het zag er primitief uit maar doable en het verschil met die andere 2 kan niet zo mega groot zijn. We dumpten onze spullen, bikini aan en in het water!!! Prachtig. We hadden deze middag ook gelijk wat andere gasten ontmoet en gesproken, echt heel easy en gezellig allemaal. Gekletst tot de zon onder ging en het tijd was om te gaan douchen voor het donker was en daarna te eten. Je lacht je trouwens slap om de prijzen hier, we betaalden 12€ per persoon per nacht inclusief ontbijt, lunch, diner en onbeperkt koffie, thee en water hahhaha! Het ene huisje had een eigen douche maar die deed het niet, en het huisje van Nadieh en mij had helemaal niks, dus wij moesten ons wassen met een emmer. Dat is opzich prima, want dat doen we wel vaker, maar de bak waar het water in zat waarmee we ons moesten wassen was helemaal bruin en viezig. Ik hoorde later dat dat komt omdat het water te lang stil heeft gelegen en er dan larven eitjes in worden gelegd. Bieeehhhhh. We konden ons beter gewoon in de oceaan wassen want dat water zag er veel frisser uit!
Toen ik klaar was en terug liep naar ons hutje, was het al donker. Ik deed het deurtje open en hoor gelijk iets groots weg schieten in de hoek waar onze spullen stonden…. Oh nee dacht ik… Ohhhh neeee….. Ik sprong gelijk weer naar buiten! Na 3 keer goed adem halen sprong ik weer naar binnen, deed de lamp aan en zat daar echt een mega grote rat op een balk aan het plafond die me recht aan keek! AAHHHHH BAH BAH BAH. Hij was zo groot! Het leek wel een kat! Na mijn kleine angst kreetje kwam er meteen iemand aan gerend wat er aan de hand was. Ik maakte de beste man duidelijk dat er een rat ter grote van mijn onderarm in onze spullen zat en dat ik daarvan een beetje schrok. “ ja jungle ratten zijn echt mega, die ga je nog wel vaker hier zien.” Tegen die tijd stond Nadieh ook weer naast me en nadat ze dat hoorde zei ze gelijk: “ooohhhh nee. Ik ga hier niet slapen. Echt niet.” Eerst moest ik lachen, maar ergens was ik het ook met haar eens. Ons hutje was namelijk zo primitief dat het dak er zeg maar op hing, en er dus een kier van wel 30 cm was boven ons hoofd waardoor alle ratten en insecten doorheen konden. Fijn is anders. Daarnaast kwamen we er achter dat onze klamboe last had van het gatenkaas-syndroom en ook weinig effect had. Tijdens het eten op plastic stoeltjes en onder een TL buis kwamen we met het plan om toch de andere 2 hostel achtige locaties beter te bekijken. De 3e “Kadidiri Paradise” was toch echt wel veel beter. Eigen WERKENDE douche en WC, een goede klamboe en alle gaten in het huisje waren afgedicht met gaas. Daarnaast was de openbare ruimte waar je zou eten ook veel beter en chiller met goede stoelen, tafels, en zitbankjes etc. En dat alles voor maar 3 euro meer. We tekenden ervoor. Na wat onderhandelen met de prijs en wat sorry’s ging de volksverhuizing over het strand van start haha.
Aangezien we met 5 personen waren wilden we niet 3 huisjes huren, maar 2, en dan 1 huisje met een extra matras. Naomi en esther gingen in een huisje en Nadieh, Liza en ik met z’n 3en in de andere. We kregen inderdaad een extra matras, maar toen bleek dat die dan gewoon op de grond lag zonder klamboe besloten we toch maar om met ons 3en in het 2 persoons bed te slapen met klamboe. Ik kan je vertellen dat dat nogal warm is zonder airco. Ik viel meteen als een blok in slaap wat werd verstoort na 1 uur omdat Liza en Nadieh keihard aan het krijsen waren omdat ze iets groots hoorden lopen in/naast/onder ons huisje. Het resultaat van deze avond? Bodine moest er continu uit om alles te checken en deuren te blokkeren met stenen. Hahahaha!
Maandag 02-05-2016
Vandaag gingen we heeeel veel zien van al het moois op Togian Islands. Samen met een stel die we gister ontmoet hadden gingen we een tour doen van een hele dag om al het moois de bewonderen.
Om het allemaal kort te houden :
1: Karina beach → witte strand, koraal, zon, palmbomen, adembenemend!
2: Jellyfish lake → echt super gaaf! Zwemmen in een groot meer met allemaal kleine kwalletjes die niet prikken.
3: California reef → heeft titel van 1 van de mooiste duikplekken op aarde, en ik snap waarom! Zoveel bijzondere tropische vissen zie je daar die je normaal op national geographic ziet!
4: Water Gypsy’s → is een hele bijzondere gemeenschap en levensstijl. Wonen in huisjes op palen in de zee en hebben sinds 5 jaar een mega brug naar een eilandje waar de school is. Is het enige “Dorpje” van Togian Islands dus enorm back to basics.
5: naar nog 2 prachtige snorkel plekken waar je veel clownvissen in koraal kon zien en wilde dolfijnen gezien die naast ons bootje mee sprongen!
Kortom FANTASTISCH! Waren helemaal moe van alle indrukken. Na het avond eten de zonsondergang bekeken en veel diepe gesprekken gehad.
De volgende 2 dagen stonden vooral in het teken van: zonnen, zwemmen, snorkelen, lezen, oude verhalen ophalen en diepe gesprekken hebben. Dat vond ik echt heerlijk aan de onbereikbaarheid. Je praat letterlijk de hele dag door met elkaar en praat je ook over dingen waar je het anders niet zo snel over zou hebben. Ik ben heel erg blij dat ik met al deze meiden hier ben en heb leren kennen. Ook ben ik nog wezen duiken een uurtje prive, random, en ik hoefde niks te betalen want: ja ik vind je wel aardig! Hahaha!
Donderdag 05-05 was het tijd om weer naar vast land te gaan. Om 18:00 vertrok de ferry en het zou ongeveer 12 uur duren voor dat we weer in Gorgontalo waren. We hadden al van andere toeristen vernomen dat de boot echt voor de locals was en dat de lage prijs niet voor niks was, het was namelijk enorm vies. Op advies huurden we een kamertje met 4 bedden zo dat we niet tussen alle voeten van de andere passagiers op de grond hoefden te slapen. Eenmaal bij ons “hokje” aangekomen bleek het de cabin crew rest te zijn en werden hun eigendommen er nog net uit gehaald toen wij eraan kwamen. Nouuuuu het was weer een grap van de bovenste plank. De bedden waren in geen weken verschoond, het had idd zoals een beloofd een airco, maar die lekte wel op de 2 bedden eronder die ook waren doorgezakt. Toen we ook nog eens 4 van die mega kakkerlakken zagen lopen ( voor de vergelijking: zo groot als je handpalm) was ik er klaar mee en pakte ik mijn handdoek en sarong om vervolgens boven op het dek te slapen. Het duurde niet lang of de rest lag ook naast mij, gezellig. Ik moet zeggen dat ik nog fantastisch heb geslapen op het dek! Het enige minpuntje was dat ik snachts wakker werd van kriebel op mijn voet. Toen ik met mijn slaap ogen naar mijn voet keek was ik gelijk wakker, een kakkerlak was lekker op onderzoek uit gegaan op mijn voeten. Ieeeellllllll.
Om 6 uur sochtends kwamen we dan eindelijk aan! Ik vond het heerlijk zo zonder bereik en internet etc. Maar de laatste 2 dagen was ik wel gaan denken. Wat nou als er iets met oma is gebeurd? Of iets met een vriendin? Dan kunnen ze me nooit bereiken. Ik deed mijn telefoon aan en het resultaat van 6 dagen onbereikbaar zijn: 1300 berichten op whatsapp en 87 mails. Pfffff wat doen mensen toch op hun telefoon? Gelukkig was er niks ergs gebeurd dus ik kon met en gerust hart de dag beginnen. Op de boot had naomi een jongen ontmoet: Ibur. Hij moest ook naar Manado net als wij en hij als Indo kon een betere prijs fiksen. Hij zei dat wij bij de boot moesten blijven en zodra hij een chauffeur had geregeld kwam hij ons ophalen, want als ze 5 van die blanke zien gaan de prijs 2x zo hoog. Ik was sceptisch maar hij bleek de redder van de dag! Voor een top prijs had hij een taxi gefikst voor ons 6en.
Er werden 6 stukken bagage op een ingenieuze tetris methode in de kleine achterbak gepuzzeld. De chauffeur ging zitten en kon amper engels maar hij wist wel van doortrappen. Ik weet niet wat bewoners in Sulawesi hebben met The Fast and the Furious, maar ze zijn volgens mij allemaal groot fan. Na een uur op de weg en een beetje om ons heen kijken zei de chauffeur wat in het bahasa tegen Ibur. Er ontstond een klein heen en weer gesprek en toen wij vroegen wat er aan de hand was zei hij: De taxi chauffeur wilt dat we betalen voor de airco omdat dat ook benzine kost. JA HO EENS EVEN! We hebben van te voren een prijs afgesproken en dit was niet de deal! Zeg maar tegen die bami bal dat hij kan fluiten naar die centen en dat hij gewoon de airco aan moet laten. Dit klinkt heel heftig, maar ik kan uit ervaring spreken dat in een koekblik rijden met 7 personen zonder airco met 33 graden buiten in de volle zon geen pretje is. Dat was dus geen optie. Na wat boze blikken en engelse teksten ( waar hij toch niks van begreep) van ons zei hij dat hij de airco dan af en toe aan zou doen als het nodig was. Ondertussen had ik allang in mijn hoofd een plan klaar gemaakt hoe we in Manado zo snel mogelijk uit de auto konden springen en zonder betalen weg te lopen. Weer 3 uur verder hadden we het volgende obstakel, een lekke band. Fijn. Midden in een mini dorpje, midden op de weg in de brandende zon ging hij die band verwisselen ( super slim om dat daar te doen, maar ik dacht ik ga ‘m niet helpen…) terwijl de locals foto’s van ons gingen maken want die hadden nog nooit 5 blanke mensen gezien. Annoying. Na 10 minuten zwoegen zaten we weer in de auto met de bezwete taxi chauffeur die de airco vol aan deed. Zien jullie hier ook een grap liggen die ik zag? Vanuit de bitch seat ( AKA midden achterin) schoof ik wat naar voren en legde ik aan de beste man uit dat hij wel moest betalen voor die airco, want ja, dat kostte benzine, toch? Hahaha wij lagen met z’n allen strak maar de beste kerel kon er niet om lachen.
Hij had dus geen humor, maar een nog slechtere muziek smaak. Hij had voor muziek gezorgd voor de gehele rit. Nu denk je, goh wat leuk. Nee… Verkeerd. Niet leuk. Het was een USB stickje vol met de foute discohits van 6 jaar geleden wat steeds erger bleek te worden. Er werd op een gegeven moment Indonesische gejengel gedraaid en ik dacht dat het niet erger kon, maar toen er een ABC rap op kwam hadden we wel “rock-bottom” geraakt. Man man man. Desalniettemin hadden we tijdens deze ultra lange rit ons wel vermaakt met elkaar! Toen we Manado naderde wist Ibur wel een goede hotel die goedkoop, schoon en in het centrum was. Helemaal top! Zo’n lieve jongen <3 We opende de kamer deur en gelijk werden alle shampoos, body lotions, tanden borstels en deo’s tevoorschijn gehaald. Binnen 2 uur was de transformatie van de 5 meiden compleet, van stinkende vieze jungle mensen tot prinsesjes. Heerlijk.
We gingen naar beneden om uit eten te gaan en daar kwam Ibur opeens weer! ‘Ja, ik wilde checken of het nog steeds goed met jullie ging en hier is mijn nummer voor als jullie hulp nodig hebben. Dan kom ik gelijk vanaf de campus naar jullie toe om te helpen.’ DE SCHAT!
De laatste 2 dagen van ons tripje hebben we echt de westerling uitgehangen: uit eten, shopping, liza nog een pedicure, nog meer eten en toen was het alweer tijd om naar Jakarta te gaan ☹ miiiiii!
De hele zondag (08-05) heb ik met iedereen lopen skypen en verhalen verteld. Ook was het vandaag moederdag en ik had via Greetz een kaart met bloemen naar mama laten sturen. Precies toen we aan het skypen waren werd er aangebeld dus ik kon haar reactie ook nog zien! Heel leuk ☺ kon niet wachten om ze weer in het echt te zien….
Week 14
Letterlijkwaar, deze week heb ik 24/7 mijn to do lijst lopen afwerken en met studie bij, en vooruit gewerkt! Lange dagen en veel uren gemaakt met resultaat en een goed vooruitzicht: THAILAND! Tom en papa weer zien! Maar dat lees je in mijn volgende blog deze week ergens ;)
Xxxx Boooo
PS: over 26 dagen (9 juli) ben ik waarschijnlijk weer in ons mooie kikkerland en ik kan niet wachten om iedereen weer te zien en te spreken en dood te knuffelen <3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
